امیرالمومنین

ز محشر از نام‌شما حقّا ڪه محشر مےشود
باز با باز و ڪبوتر با ڪبوتر مےشود

مےڪند مادر اشاره شیعہ با سر مےرود
وعده‌گاه ما ڪنار حوض ڪوثر مےشود

یافاطمةالزهرا(س)

هم~ دست مرا همیشه میگیری تو

هم~ پای فریب را چو زنجیری تو
ای دوست ترینِ دوست هایم چادر!
الحق که چقدر دست و پا گیری تو...

مادر!

ما، در کوچه های تنگ زمانه مان بر یاری امام غایبمان..........

سیلی که هیچ، غصه هم نخورده ایم.......

 ایام فاطمیه تسلیت

 حضرت زهرا(س)

بانو! مزار تو در سینه عاشقان توست.پس از تو تمام یاس‌های زمین، کبود می‌رویند.
حضرت زهرا(س) نخستین شهیدی‌است که در راه قیام علیه باطل به شهادت رسید.
از خلقت فاطمه زهرا(س) تمام زن‌ها حرمت و آبرو یافتند.
از تو برایمان تسبیحی به یادگار مانده که پس از هر نماز به آسمان می‌برَدِمان.
چگونه تو را زخم زدند که رخ از تمام اهل زمین پنهان کردی یا فاطمه؟
«خورشید واپسین تو تنها امید ماست
ای دامن تو چشمه آن آفتاب‌ها»
«در بهاری غریبانه هرچند، لاله‌ها بی‌تو در خون نشستند بعد تو یازده سرو سرسبز هفت پشت خزان را شکستند»
چگونه گریه‌های فاطمه(س) عرش را به لرزه می‌انداخت، ولی مردمان غافل شهرش را از خواب بیدار نکرد؟
زخم‌هایی که بر پیکرت زدند، کمترین رنجی بود که در این دنیا کشیدى. درد تو از زخم دیگری بود.
دامنت را رها نمی‌کنم وگرنه سر از دامان گمراهی درمی‌آورم.
شهادت تو آغاز شهادت‌های پی‌در‌پی تاریخ بود.
فاطمه(س)، رایحه بهشتی‌است که مشام کفر هرگز او را نخواهد شنید.

از روز اولی که خدا آفریدمان
ما را محب فاطمه می پروریدمان

ما را برای نوکریِ آستانه ی
بانوی باوفای علی برگزیدمان

ما را همان شبی که نبی رفت آسمان
با گریه بهر سینه زدن که خریدمان...

...عشق علی و فاطمه، ما را اسیر کرد
این عشق مادری به کجاها کشیدمان

در باغ سبز فاطمه بودیم مضطرب
دستی به ناز، آمد و از شاخه چیدمان

حالا نشسته ایم کنار ملائکه
این روضه های فاطمه کرده شهیدمان..

نور وجودی حضرت زهرا (س)

امام حسن عسگری (ع) از امام علی (ع)، از رسول خدا (ص) نقل میکنند که:

<آن هنگام که خداوند آدم و حوا را آفرید، آنان در بهشت به به خود مباهات میکردند، آدم به حوا گفت:

خداوند هیچ مخلوقی بهتر از ما نیافریده است.

خداوند به جبرئیل فرمود:

این دو بنده ام را به فردوس زرین ببر!

زمانی که وارد فردوس شدند، چشمانشان به بانویی افتاد که جامه ای زیبا از جامه های بهشتی در بر داشت و تاجی نورانی بر سر گذاشته و دو گوشواره ی درخشان به گوشش آویخته بود و بهشت از پرتو نور چهره اش درخشان بود.

حضرت آدم به جیرئیل گفت:

حبیبم جبرئیل! این بانو که از زیبایی گهره اش بهشت نورانی گشته، کیست؟

گفت: او فاطمه (س) دختر محمد (ص) پیامبری از نسل تو است که در آخرالزمان خواهد آمد.

حضرت آدم سوال کرد: این تاجی که بر سر دارد، چیست؟

جبرئیل پاسخ داد: شوهرش علی بن ابیطالب (ع) است.

گفت: این دو گوشواره که بر دو گوش او است، چیست؟

پاسخ داد: دو فرزندش حسن و حسین (ع) هستند.

آدم گفت: حبیبم! آیا اینان پیش از من آفریده شده اند؟

گفت: بلی ، اینان در علم مکنون خداوند چهار هزار سال پیش از آن که تو آفریده شوی، وجود داشتند.>

منبع: (بحارالانوار،ج 53، ص 180)